Σκόρπιες Σκέψεις

Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2007

είναι η μαγεία των κροκοδείλων, που δακρύζουν πριν κατασπαράξουν τα θύματα τους...

Αυτή την φράση την θυμάμαι από την πρώτη λυκείου. Δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε πού την διάβασα, αλλά ούτε και ποιός την είχε πει/γράψει. Ομώς, έχω την αίσθηση ότι είναι τρομερά αληθινή.
Βλέπεις κάποιον να κλαίει μπροστά σου και νομίζεις πως αυτός ο άνθρωπος ξεγυμνώνει όλο του το είναι στα μάτια σου. Τον θαυμάζεις που έχει αυτή την δύναμη να σου δείξει πόσο αδύναμος είναι και παράλληλα θεωρείς δεδομένη την ειλικρίνειά του και πως δεν θα κάνει κάτι για να σε βλάψει/κοροϊδέψει/παίξει/γελάσει μαζί σου. Τουλάχιστον, όχι εσκεμμένα.
Είναι έτσι; Κάποιες φορές, ναι. Τις περισσότερες όμως, όχι. Είμαστε όλοι μας εν δυνάμει κροκόδειλοι, έτοιμοι να κατασπαράξουν. Μόνο που τα καημένα τα ζώα το κάνουν για την επιβίωση τους ενώ οι άνθρωποι το κάνουμε για οποιονδήποτε άλλο λόγο πέραν της επιβίωσης.
Η λέξη κροκόδειλος κρύβει μέσα της την λέξη δειλός. Η δειλία μας είναι αυτή που μας κάνει πολλές φορές να κρυβόμαστε πίσω από το δάκρυ. Φοβόμαστε να παραδεχτούμε την αλήθεια, να διεκδικήσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε και προσπάθουμε με πλάγια μέσα να το επιτύχουμε. Θεωρούμε πως όταν θέλουμε να αποκτήσουμε κάτι, πρέπει να το παίρνουμε με κάθε τρόπο, χωρίς να μας νοιάζουν οι παραπλευρες απώλειες. Φοράμε ένα προσωπείο και πορευόμαστε. Αν στην πορεία δούμε πως δεν έχουμε να κερδίσουμε κάτι ακόμα, απλά το πετάμε, φοράμε ένα άλλο και συνεχίζουμε. Το κλάμα άλλωστε, δεν μας κοστίζει και τίποτα. Ίσα-ίσα, μας κάνει να φαινόμαστε καλύτεροι από τους άλλους, πιο συναισθηματικοί, πιο άνθρωποι.
Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά. Και δεν νομίζω ότι θα καταφέρω να καταλήξω κάπου. Απλά τα γράφω...