Τέλος...

Χτες το απόγευμα χωρίσαμε και τυπικά με τον Μάριο. Περίμενα μέχρι την τελευταία στιγμή να γίνει κάτι και να αλλάξει γνώμη. Ξέρω πως και αυτός ήταν χάλια όπως και εγώ, αλλά κάποιες αποφάσεις όσο και αν μας πονάνε πρέπει να τις παίρνουμε. Μου είναι πολύ δύσκολο να σκέφτομαι πως δεν θα τον ξαναδώ, δεν θα ξαναχωθώ στην αγκαλιά του, δεν θα ξανακάνουμε έρωτα, δεν θα ξανακοιμηθούμε μαζί και τόσα άλλα δεν... Τον Μάριο τον αγαπάω. Θέλω να είναι καλά και εύχομαι κάποια στιγμή να ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας και αυτό να είναι για πάντα...

είναι η μαγεία των κροκοδείλων, που δακρύζουν πριν κατασπαράξουν τα θύματα τους...

Αυτή την φράση την θυμάμαι από την πρώτη λυκείου. Δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε πού την διάβασα, αλλά ούτε και ποιός την είχε πει/γράψει. Ομώς, έχω την αίσθηση ότι είναι τρομερά αληθινή.
Βλέπεις κάποιον να κλαίει μπροστά σου και νομίζεις πως αυτός ο άνθρωπος ξεγυμνώνει όλο του το είναι στα μάτια σου. Τον θαυμάζεις που έχει αυτή την δύναμη να σου δείξει πόσο αδύναμος είναι και παράλληλα θεωρείς δεδομένη την ειλικρίνειά του και πως δεν θα κάνει κάτι για να σε βλάψει/κοροϊδέψει/παίξει/γελάσει μαζί σου. Τουλάχιστον, όχι εσκεμμένα.
Είναι έτσι; Κάποιες φορές, ναι. Τις περισσότερες όμως, όχι. Είμαστε όλοι μας εν δυνάμει κροκόδειλοι, έτοιμοι να κατασπαράξουν. Μόνο που τα καημένα τα ζώα το κάνουν για την επιβίωση τους ενώ οι άνθρωποι το κάνουμε για οποιονδήποτε άλλο λόγο πέραν της επιβίωσης.
Η λέξη κροκόδειλος κρύβει μέσα της την λέξη δειλός. Η δειλία μας είναι αυτή που μας κάνει πολλές φορές να κρυβόμαστε πίσω από το δάκρυ. Φοβόμαστε να παραδεχτούμε την αλήθεια, να διεκδικήσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε και προσπάθουμε με πλάγια μέσα να το επιτύχουμε. Θεωρούμε πως όταν θέλουμε να αποκτήσουμε κάτι, πρέπει να το παίρνουμε με κάθε τρόπο, χωρίς να μας νοιάζουν οι παραπλευρες απώλειες. Φοράμε ένα προσωπείο και πορευόμαστε. Αν στην πορεία δούμε πως δεν έχουμε να κερδίσουμε κάτι ακόμα, απλά το πετάμε, φοράμε ένα άλλο και συνεχίζουμε. Το κλάμα άλλωστε, δεν μας κοστίζει και τίποτα. Ίσα-ίσα, μας κάνει να φαινόμαστε καλύτεροι από τους άλλους, πιο συναισθηματικοί, πιο άνθρωποι.
Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά. Και δεν νομίζω ότι θα καταφέρω να καταλήξω κάπου. Απλά τα γράφω...

Πάλι εδώ...

Οκ, γράφω και πάλι στο blog μου. Γιατί; Για να θυμάμαι αυτούς που πέρασαν από την ζωή μου. Πόσες φορές δεν έχουμε την ανάγκη να πούμε και να ξαναπούμε τα ίδια πράγματα; Και πόσες φορές δεν φοβόμαστε πως οι γύρω μας θα βαρεθούν να τα ξανακούσουν; Πόσες φορές δεν βλέπουμε την ιστορία μας να επαναλαμβάνεται; Το μόνο που αλλάζει είναι το όνομα του συμπρωταγωνιστή μας, αν και πολλές φορές μοιάζουμε με κομπάρσους στην ίδια μας την ζωή. Τι ψάχνουμε; Επιβεβαίωση, ασφάλεια, κάποιον να μας νοιάζεται και να μας αγαπάει. Και καταλήγουμε με το ακριβώς αντίθετο! 'Η καταλήγουμε με αυτό που ψάχνουμε, μόνο που έχοντας συνηθίσει να πέφτουμε στα σκ***, νομίζουμε πως για ακόμα μία φορα πάθαμε το ίδιο. Πίσω από κάθε λέξη ψάχνουμε να δούμε τί κρύβεται και πόσο ακόμα θα πληγωθούμε και καταλήγουμε να χάνουμε κάθε τι καλό και όμορφο ή, ακόμα χειρότερα, σπρώχνουμε τον άλλο να γίνει αυτό που φοβόμασταν. Σαμποτάρουμε την ίδια μας την ευτυχία με ένα φοβερά σαδομαζοχιστικό τρόπο!
Θα ήθελα πάρα πολύ να έβαζα στην άκρη τον εγωισμό μου και να ζητήσω συγγνώμη. Αλλά δεν έχει νόημα. Ξέρω πως και πάλι τα ίδια θα κάνω. Με διακατέχει μία τρομερή ανασφάλεια, που με την πρώτη ευκαιρία θα ξεπηδήσει και θα καταστρέψει την κάθε προσπάθειά μου. Δεν είμαι σίγουρη για τον άνθρωπο που είχα δίπλα μου και όσο και αν είμαι ερωτευμένη μαζί του, δεν μπορώ να τον εμπιστευθώ και να χαλαρώσω. Δεν ξέρω τί είναι καλύτερο. Να είμαι μαζί του και να δημιουργώ όλες αυτές τις εντάσεις ή να μην είμαστε μαζί και να υποφέρω;
Αχ, βρε Μάριε...

ο αδελφός μου ο καλλιτέχνης

Μια από τις φωτογραφίες που τράβηξε ο μικρός μου αδελφός. Δεν είναι χαριτωμένη;

Άσχετο...

Μπήκα με σκοπό να γράψω ένα post σχετικά με τον Σπύρο (τώρα θα μου πεις ποιός είναι ο Σπύρος και γιατί να γράψεις για αυτόν, αλλά δεν πειράζει) και, τελικά ανακάλυψα, ότι είμαι τόσο θυμωμένη μαζί του που δεν θέλω να γράψω τίποτα που να αναφέρεται στο άτομό του!!!
“Μήπως είμαι τρελή μήπως τα ’χω χαμένα…” Το μόνο σίγουρο είναι πως θέλω ή να πιώ ή να βρω ένα σάκο του μποξ ή… να κεντήσω(!!!) για να ξεθυμάνω. Τελικά είμαι τρελή. Είναι φυσιολογικό ένα άτομο της ηλικίας μου να κεντάει για να ηρεμήσει;;;

Φασόλια...