Πάλι εδώ...

Οκ, γράφω και πάλι στο blog μου. Γιατί; Για να θυμάμαι αυτούς που πέρασαν από την ζωή μου. Πόσες φορές δεν έχουμε την ανάγκη να πούμε και να ξαναπούμε τα ίδια πράγματα; Και πόσες φορές δεν φοβόμαστε πως οι γύρω μας θα βαρεθούν να τα ξανακούσουν; Πόσες φορές δεν βλέπουμε την ιστορία μας να επαναλαμβάνεται; Το μόνο που αλλάζει είναι το όνομα του συμπρωταγωνιστή μας, αν και πολλές φορές μοιάζουμε με κομπάρσους στην ίδια μας την ζωή. Τι ψάχνουμε; Επιβεβαίωση, ασφάλεια, κάποιον να μας νοιάζεται και να μας αγαπάει. Και καταλήγουμε με το ακριβώς αντίθετο! 'Η καταλήγουμε με αυτό που ψάχνουμε, μόνο που έχοντας συνηθίσει να πέφτουμε στα σκ***, νομίζουμε πως για ακόμα μία φορα πάθαμε το ίδιο. Πίσω από κάθε λέξη ψάχνουμε να δούμε τί κρύβεται και πόσο ακόμα θα πληγωθούμε και καταλήγουμε να χάνουμε κάθε τι καλό και όμορφο ή, ακόμα χειρότερα, σπρώχνουμε τον άλλο να γίνει αυτό που φοβόμασταν. Σαμποτάρουμε την ίδια μας την ευτυχία με ένα φοβερά σαδομαζοχιστικό τρόπο!
Θα ήθελα πάρα πολύ να έβαζα στην άκρη τον εγωισμό μου και να ζητήσω συγγνώμη. Αλλά δεν έχει νόημα. Ξέρω πως και πάλι τα ίδια θα κάνω. Με διακατέχει μία τρομερή ανασφάλεια, που με την πρώτη ευκαιρία θα ξεπηδήσει και θα καταστρέψει την κάθε προσπάθειά μου. Δεν είμαι σίγουρη για τον άνθρωπο που είχα δίπλα μου και όσο και αν είμαι ερωτευμένη μαζί του, δεν μπορώ να τον εμπιστευθώ και να χαλαρώσω. Δεν ξέρω τί είναι καλύτερο. Να είμαι μαζί του και να δημιουργώ όλες αυτές τις εντάσεις ή να μην είμαστε μαζί και να υποφέρω;
Αχ, βρε Μάριε...